Podczas dzisiejszej konferencji prasowej razem z Jackiem Kędzierskim przedstawiliśmy stanowisko łódzkiej Ligi Polskich Rodzin w sprawie zamiarów likwidacji pokaźnej liczby łódzkich szkół:

W niedzielnych wyborach kandyduję do rady miejskiej Łodzi w okręgu nr 4 (Śródmieście) na pozycji 1
z listy nr 15 Komitetu Wyborczego Wyborców Narodowo-Katolicka Wspólnota Łódzka.

Głos oddany na mnie w niedzielę to:

• realizacja zasady prymatu interesów łódzkich przedsiębiorców przed interesami globalnych koncernów,
• aktywna polityka prorodzinna samorządu, wspierająca rodziny ubogie i wielodzietne,
• walka ze sprawcami dewastacji elewacji łódzkich budynków,
• ochrona polskiego dziedzictwa historycznego w Łodzi

Proszę o Państwa głos – Jan Waliszewski

W związku z dzisiejszą rezygnacją prof. Dominika Sankowskiego ze startu w wyborach na prezydenta Łodzi i wezwaniu do głosowania na kandydata PiS stwierdzam, że tym samym Ruch Przełomu Narodowego uznał się za niesamodzielną siłę polityczną i jako taka jest traktowany przez nasz komitet wyborczy. Zgodnie z przewidywaniami części naszych kolegów RPN postanowił spełnić rolę dywersji politycznej na rzecz PiS wśród wyborców narodowo-katolickich.

Jedynym narodowym kandydatem na prezydenta Łodzi jest i pozostaje kandydat KWW Narodowo-Katolicka Wspólnota Łódzka p. Jacek Kędzierski. W istniejącej sytuacji wzywamy wyborców narodowo-katolickich do poparcia p. Jacka Kędzierskiego w niedzielnych wyborach samorządowych na urząd prezydenta Łodzi jak również kandydatów naszego komitetu w wyborach do rady miejskiej.

W imieniu KWW Narodowo-Katolicka Wspólnota Łódzka – Jan Waliszewski

Każda osoba kandydująca do samorządu powinna posiadać jakąś wizję swojej aktywności w gremium, do którego kandyduje. Dotyczy to zarówno spraw szczegółowych jak i ogólnych zasad, którymi należy kierować się w podejmowanych działaniach.
Aktywność samorządowa ma trzy wymiary: polityczny, społeczny i gospodarczy. W wymiarze politycznym dokonując wyboru wyborcy zawierzają partii lub komitetowi wyborczemu popierającemu kandydata, oczekując, ze jego działania będą zgodne z polityką partii lub komitetu, który go rekomendował. W moim przypadku macierzystą partią jest Liga Polskich Rodzin – ze znanym i przejrzystym programem wspierania polskiej własności. Programy partii politycznych rzutują na decyzje radnych, z których się wywodzą – w minionej kadencji samorządu w wielu sytuacjach brakowało głosu Ligi Polskich Rodzin.
Oczywiście wiele spraw podstawowych wymaga po prostu uzgodnień ponad politycznych: problem łódzkich ulic  i fatalnego stanu ich nawierzchni trzeba rozwiązać w każdym przypadku i przykładanie do tego miary partyjnej po prostu szkodzi miastu. To przykład jednej z tych spraw, które przyszły samorząd musi rozwiązać w drodze porozumienia ponad podziałami politycznymi.
W minionej kadencji samorządu polityka rozumiana wyłącznie jako marketing polityczny stała za wieloma decyzjami  władz miasta, często niekorzystnymi dla mieszkańców Łodzi. Poprzednie władze miasta (prezydent Jerzy Kropiwnicki wraz z zapleczem politycznym, m.in. z udziałem obecnego kandydata na prezydenta Włodzimierza Tomaszewskiego) uczyniły sztandarem swojej polityki przyciąganie inwestorów zagranicznych do naszego miasta. W roku 2010 możemy zobaczyć bankructwo tej polityki: firmy uwiecznione na pamiątkowym obelisku na dziedzińcu Urzędu Miasta Łodzi po wykorzystaniu przyznanych ulg i zwolnień podatkowych opuściły nasze miasto w poszukiwaniu następnych naiwnych. Po zrealizowaniu profitów Dell i Philips są już dziś nieobecne w Łodzi. W tym samym okresie lokalni łódzcy przedsiębiorcy zmagali się z trudnościami wynikającymi z lekceważenia ich przy podejmowaniu decyzji dotyczących miasta. Przykładami takiego braku zainteresowania władz miasta losami polskich przedsiębiorców były utrudnienia, którym poddano ich firmy przy remontach ulic Piotrkowskiej i Zachodniej. Wiele z tych firm zlokalizowanych przy wymienionych ulicach popadło w poważne problemy finansowe. Tymczasem to właśnie małe i średnie lokalne firmy powinny być podstawą troski samorządowców, gdyż to one decydują o przyszłości i dobrobycie miasta. Mam obawę, że pozostawanie u władz dotychczasowej opcji liberalnej będzie realizować dalsze projekty przebudowy Łodzi nie licząc się z interesami łódzkich przedsiębiorców.
Wielokrotnie słyszałem wypowiedzi wyrażające żal, że Polska nie dorobiła się do tej pory rodzimej marki znanej powszechnie na świecie na podobieństwo fińskiej Nokii. Polityka gospodarcza podobna do tej, którą prowadziła ekipa prezydenta Jerzego Kropiwnickiego polegająca na stwarzaniu ułatwień globalnym koncernom kosztem zaniedbań wobec lokalnej przedsiębiorczości na pewno  nie jest drogą do wykreowania narodowej marki.
Łódź jest szczególnie dotknięta załamaniem demograficznym: miasto utraciło status drugiego pod względem liczby mieszkańców miasta w Polsce na rzecz Krakowa. Oprócz trwającej od lat tendencji przeprowadzania się łodzian w poszukiwaniu pracy do Warszawy, załamanie demograficzne jest świadectwem braku skutecznej polityki prorodzinnej nie tylko na szczeblu ogólnopolskim, ale i na poziomie gminy. Kilka lat temu prezydent Jerzy Kropiwnicki zakwestionował powszechne „becikowe” gminne dla każdej łódzkiej rodziny, w której urodziło się dziecko, uchwalone z inicjatywy radnych LPR. W okresie minionych kilku lat polityka prorodzinna nie była obszarem zainteresowań władz Łodzi. Ten stan należy zmienić poprzez różnorodne działania na rzecz łódzkich rodzin, w szczególności poprzez wspieranie łódzkiej oświaty, a więc przedszkoli i szkół, np. poprzez powszechne dofinansowanie przez gminę żywienia dzieci, co odciąży napięte rodzinne budżety.
Polityka prorodzinna to także działania wspierające łódzkie rodziny w sferze wychowawczej, a więc niematerialnej. Mimo deklarowanej walki z tzw. „dopalaczami” nadal (w dniu pisania tego tekstu) na jednym z budynków w centrum miasta wiszą reklamy „dopalaczy”. Ten przykład pokazuje, że obecne władze Łodzi nie wspierają rodziców w wychowaniu ich dzieci.
Po wejściu Polski do Unii Europejskiej radni samorządowi różnych  szczebli starają się wykazać, że dobrze wykorzystują dostępne fundusze unijne. Wymóg wniesienia przez gminy wkładu własnego w projektach wykorzystujących fundusze unijne przyczynia się w znaczący sposób do wzrostu zadłużenia gmin w sytuacjach, gdy stan finansów gminy obiektywnie nie pozwala na wniesienie wymaganego wkładu własnego. Ten destrukcyjny mechanizm, mający charakter systemowy, jest ostatnio często podnoszony przez ekonomistów, także tych związanych z obozem euroentuzjastów. Podejmując decyzje o wykorzystaniu unijnych funduszy radni powinni się kierować odpowiedzialnością za finanse gminy, a nie zbierać punkty dla demagogii politycznej realizowanej za pomocą zapewnień o wykorzystywaniu wszystkich możliwych unijnych funduszy.
To krótki katalog zasad podstawowych, którymi powinni kierować się przyszli łódzcy radni. Dla realizacji tych zasad powołany został Komitet Wyborczy Wyborców Narodowo-Katolicka Wspólnota Łódzka, wspierający łódzkie rodziny i łódzkich przedsiębiorców. Proszę o poparcie naszej listy wyborczej Państwa głosami w dniu wyborów.

Jan Waliszewski, kandydat do rady miejskiej w okręgu nr 4, pozycja nr 1

P.S. Więcej moich artykułów można znaleźć na blogu internetowym pod adresem http://jan-waliszewski.blog.onet.pl oraz w „Aspekcie Polskim”.

W listopadzie dokonamy wyboru kolejnych władz samorządowych: radnych, prezydentów, burmistrzów… Kończąca się kadencja łódzkiego samorządu skłania do podsumowań, więc pora na kilka słów na ten temat. W oczywisty sposób komentarza wymagają sprawy kontrowersyjne, a było ich w łódzkim samorządzie sporo.
W kończącej się kadencji główną osią sporu w samorządzie łódzkim były napięcia pomiędzy prezydentem Jerzym Kropiwnickim a znacząca częścią radnych. Jednym ze sztandarowych haseł programu prezydenta Kropiwnickiego było ściąganie do Łodzi inwestycji zagranicznych. Smutnym końcem propagandy sukcesu w tej kwestii jest głaz na dziedzińcu Urzędu Miasta Łodzi ogłaszający „początek ery informacyjnej” w mieście. Niestety, uwiecznione na nim firmy (Dell, Philips) opuściły Łódź podobnie szybko jak się pojawiły, zaś łodzianie nie usłyszeli bilansu strat poniesionych przez miasto w postaci udzielonych zwolnień podatkowych. Po niedoszłym hotelu Hilton pozostał parking stanowiący problematyczny element krajobrazu w centrum miasta. Tak więc sprowadzony z wielką pompą kapitał zagraniczny wykorzystał zwolnienia podatkowe i przeniósł się dalej w poszukiwaniu nowych naiwnych. Dla kompletu warto jeszcze przywołać fiasko programu offsetu technologicznego dla Uniwersytetu Łódzkiego związanego z zakupem przez Polskę samolotów F-16.
Kierując wzrok na inwestorów zagranicznych (których poszukiwania miały uzasadniać liczne wyjazdy prezydenta Kropiwnickiego, najczęściej do Brukseli i Izraela) równocześnie władze Łodzi zaniedbały troskę o rozwój rodzimej przedsiębiorczości: wystarczy przypomnieć dramaty drobnych polskich firm zlokalizowanych w centrum miasta, niszczonych chaotycznymi remontami ulic Zachodniej i Piotrkowskiej. W okresie tej kadencji samorządu przedsiębiorczość na tych ulicach została w znacznej mierze zniszczona. W przeciwieństwie do wspomnianych powyżej zagranicznych koncernów, drobni przedsiębiorcy nie przeniosą swoich interesów w inne dogodne miejsce: raczej zasilą szeregi bezrobotnych lub emigracji zarobkowej.
Również sfera szeroko pojętej kultury i edukacji obfitowała w wydarzenia skandaliczne: na miejskim kąpielisku dopuszczono do zlotu naturystów z udziałem dzieci, zaś po zmianie władz miasta pomimo deklarowanej walki z tzw. „dopalaczami” wciąż są one reklamowane na budynkach w centrum miasta. Dla jasności przypominam, ze każda reklama musi uzyskać zgodę na powieszenie ze strony plastyka miasta, a wiec urzędnika miejskiego (nawet jeśli reklama ma wisieć na budynku prywatnym). Na podanych przykładach widać, ze bieżący samorząd nie wspiera wychowania młodzieży. Nie widać również ze strony władz miejskich polityki prorodzinnej, nastawionej na wspieranie uboższych rodzin. W odróżnieniu od chwalenia się zagranicznymi inwestycjami te potrzebne działania w zakresie polityki społecznej są całkowicie niemedialne.
Krajobraz łódzkiej polityki samorządowej dopełniają częste kontakty z prokuratorem polityków umieszczonych z politycznego nadania w spółkach będących własnością gminy. Miarą frustracji łodzian stał się wynik referendum odwołujący prezydenta Jerzego Kropiwnickiego z zajmowanego urzędu. Po kilku miesiącach pracy nowych władz miasta nie wydaje się, aby w zarządzaniu Łodzią nastąpiły istotne zmiany.
Jakie wnioski wypływają z przedstawionych obserwacji? Działania nowo wybieranych władz samorządowych powinny być kierowane przede wszystkim na wspieranie polskich rodzin i polskiej przedsiębiorczości, bo to one stanowią o pomyślności miasta w długiej perspektywie. Mniej fajerwerków, więcej pracy organicznej w samorządzie z pewnością wyjdzie miastu na dobre.

600 lat później po grunwaldzkim zwycięstwie budzi ono żywe emocje Polaków. Dziś w rocznicowych uroczystościach na Polach Grunwaldzkich usłyszeliśmy przemówienia polityków, lepiej lub gorzej starających się podwiązać rocznicę do wygodnych dla siebie tez politycznych, nawet jak w przypadku Jerzego Buzka wiążących Grunwald z Solidarnością. Niech im będzie to wybaczone, wszak temperatura dziś była bardzo wysoka, a klimatyzacji pewnie nie było…
W sobotę 17 lipca dziesiątki tysięcy ludzi przyjedzie oglądać rekonstrukcję bitwy – czy tylko dla rozrywki? Myślę, że fenomen rekonstrukcji grunwaldzkiej bitwy, która z roku na rok nabiera rozmachu wynika z prostego faktu, że dotyka istoty narodowej dumy, z tego że w przeszłości potrafiliśmy stać się wielkim narodem. I kiedy Polacy stają na tym polu, jako rekonstruktorzy bądź po prostu widzowie, dotykają metafizyki tego miejsca i zanurzenia się w historii. Grunwaldzka rocznica przypomina o zakorzenieniu Polski w europejskiej historii (czy pamiętacie żenujące rozważania sprzed kilku lat p.t. „Czy nas przyjmą do Europy?”…). Pieczołowitość rekonstrukcji historycznych detali przyciąga ogromną liczbę ludzi, którym w ostatnich dziesięcioleciach wmawiano, że średniowiecze to ciemnota i zabobon (oczywiście raczej pokoleniu rodziców tych, co przyjeżdżają dzisiaj na Pola Grunwaldzkie, ale obiegowa opinia w tej sprawie była kształtowana przez długie lata najpierw przez komunistów, później przez środowiska antykatolickie).
Zapełnione pola grunwaldzkie w dzień rekonstrukcji i kilka tysięcy członków bractw rycerskich w całym kraju to świadectwo fascynacji życiem średniowiecznym, nie tylko w jego militarnych przejawach. Co roku Pola Grunwaldzkie na kilka dni stają się świadectwem cywilizacji świata chrześcijańskiego, w którym wszystko działo się „ad maiorem Dei gloriam”. Ci, którzy tam przyjeżdżają, myślą o ideałach świata średniowiecznego z sympatią i podziwem, nawet jeśli nie jest w pełni uświadomione u widzów, choć w przypadku członków bractw rycerskich udział w bractwie jest najczęściej wyborem życiowym, także w sensie światopoglądowym. Fenomen bractw rycerskich jest bardzo ważnym społecznie zjawiskiem, ponieważ dla wielu ludzi wydaje się być próbą znalezienia się w świecie, który oni sami uznają za lepszy od tego, w którym naprawdę przyszło im żyć. To także ich zapotrzebowanie na taki styl życia, w którym rzeczy ważne i święte będą naprawdę chronione i szanowane, a nie niszczone i znieważane. I tego nikt w mediach dzisiaj nie powiedział, a szkoda …

Ten weekend jest szczególny dla Ruchu Narodowego. Dzisiaj, 4 grudnia, mamy rocznicę utworzenia Obozu Wielkiej Polski, formacji politycznej, która odegrała ważną rolę w rozwoju narodowej myśli politycznej. Obóz Wielkiej Polski, który powstał na zjeździe założycielskim w Poznaniu w dniu 4 grudnia 1926 roku w krótkim czasie stał się masowym ruchem politycznym Obozu Narodowego. Prawie wszyscy działacze narodowi z okresu II RP mieli w swojej biografii przynależność do Obozu Wielkiej Polski. Doktryna polityczna OWP opierała się na analizie politycznej mającej u podstaw interes narodowy Polaków, jak również przekonaniu, że katolicyzm należy do istoty polskości. Postawy młodych narodowców, ukształtowane w Obozie Wielkiej Polski, pomogły im w trudnych latach zmagań w okresie II wojny światowej – w walce z niemieckim i sowieckim najeźdźcą.

A jutro w Warszawie odbędą się obchody 20-lecia odrodzenia Młodzieży Wszechpolskiej – organizacji politycznej z tradycją sięgającą lat 20-tych ubiegłego wieku, odrodzonej w 1989 roku pod przywództwem Romana Giertycha. 20 lat działalności odrodzonej Młodzieży Wszechpolskiej świadczy o przywiązaniu licznych młodych Polaków do działań na rzecz polskiego interesu narodowego, ochrony jego dziedzictwa i tożsamości. Młodych ludzi z MW można spotkać w wielu miejscach, w których dają świadectwo przywiązania do polskości, która nie jest dla nich historyczną zaszłością, lecz napędza ich życie i stanowi jego treść. We wrześniu bieżącego roku dawali np. bezinteresowne świadectwo w czasie rekonstrukcji Bitwy nad Bzurą w Brochowie, prezentując ogromny transparent i stoisko z literaturą narodową.

Dzisiaj w warunkach ograniczonej suwerenności państwowej, krępowanej tworzącym się na naszych oczach unijnym superpaństwem, przyszłość Narodu Polskiego leży w rękach tych młodych ludzi, o ile zdołają oprzeć się demoralizującej liberalnej ideologii. Życzę im wytrwałości i dzielności na miarę przeszłych pokoleń narodowców – szczęść Boże!

W dniu dzisiejszym o godzinie 14.02 urodziła się nasza córeczka. Dziękuję wszystkim, którzy przysłali nam życzenia i polecamy się Waszej modlitwie. Dziękuję mojej żonie za trud związany z narodzinami i wychowywaniem naszych starszych dzieci. Bogu niech będą dzięki!

Dzisiaj w godzinach popołudniowych prezydent Czech Vaclav Klaus podpisał traktat lizboński. Złożenie podpisu na dokumencie odbyło się bez szczególnych uroczystości, a prezydent Klaus podkreślił, że oznacza to likwidację suwerenności państwa czeskiego. Nie skorzystał z możliwości ustąpienia z urzędu, co byłoby logiczną konsekwencją jego poglądów na traktat lizboński, ale przynajmniej w jasny sposób opisał skutki podpisania traktatu. Podpis Klausa oznacza powstanie nowego europejskiego superpaństwa, wkraczającego na drogę demoliberalnego totalitaryzmu.
Również w dniu dzisiejszym opublikowano orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu o tym, że wieszanie krzyży  w klasach szkolnych jest naruszeniem „prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami” oraz „wolności religijnej uczniów” (źródło: dziennik.pl ). W świetle tej informacji słowa papieża Jana Pawła II: „Historia uczy, że demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm” nabierają proroczego sensu. Niewątpliwie podpisanie traktatu lizbońskiego daje instrumenty prawne tym wszystkim siłom, które z wielką zawziętością działają na rzecz zniszczenia chrześcijańskiej cywilizacji Europy. Jeżeli narody nie znajdą w sobie dość siły, aby przeciwstawić się tym tendencjom, wkrótce będziemy świadkami rzeczy, które Polakom kojarzą się z mrocznym okresem stalinizmu: brutalnej walki z chrześcijaństwem i prześladowania osób wierzących. Dziś nie jest to przerysowanie ani figura retoryczna, mówimy o faktach: toczy się przecież postępowanie sądowe w sprawie Alicji Tysiąc przeciwko redakcji „Gościa Niedzielnego”, którego dotychczasowy przebieg wskazuje na przeszczepianie antychrześcijańskich tendencji w Unii Europejskiej na grunt polskiej praktyki prawnej i ogranicza prawo do publicznego głoszenia nauki Kościoła Katolickiego.
Osobliwość procesu destrukcji Europy polega na niszczeniu wartości cywilizacji łacińskiej pod hasłami wolności: praw dla gejów, lesbijek, muzułmanów, Żydów, kobiet i innych. Każdorazowo okazuje się, że przeciwnikami wolności wymienionych są obrońcy praw rodziny, życia, a w szczególności Kościół Katolicki. Każdy kolejny proces przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu ma za zadanie dokonać kolejnego wyłomu w europejskim dziedzictwie. Obrońcom wolności w jej demoliberalnym kształcie warto przypomnieć, że zrodziła się ona w cieniu zbrodni dokonywanych w imię wolności w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Ta masońska koncepcja wolności wkracza współcześnie na drogę historycznej recydywy, być może ponownie w totalitarnym wymiarze.