Łódź, dnia 2024.07.10

W lipcu po raz kolejny wspominamy ofiary ukraińskiego ludobójstwa na Polakach z Wołynia, którego apogeum wystąpiło 11 lipca 1943 roku. Od lat rodziny pomordowanych, żyjący do dzisiaj ostatni ocaleni z rzezi wołyńskiej, jak również polskie organizacje patriotyczne domagają się godnego upamiętnienia pomordowanych, zgody od władz ukraińskich na ekshumacje zabitych i ich chrześcijański pochówek. Niestety, prawda o ludobójstwie na Wołyniu jest wyciszana przez polskie władze państwowe i samorządowe w imię politycznej poprawności.

Po kilku latach poszukiwania miejsca dla pomnika rzezi wołyńskiej zostanie on odsłonięty w dniu 14 lipca 2024 roku w Domostawie. Wzywamy wszystkich Polaków, którym okoliczności na to pozwolą, do wzięcia udziału w tej uroczystości. Pomordowani na Wołyniu zasługują na taką samą obecność w zbiorowej pamięci narodu jak ofiary z Auschwitz, Katynia i innych miejsc martyrologii Polaków.

Władze państwa ukraińskiego konsekwentnie unikają uznania odpowiedzialności Ukrainy za zbrodnie dokonane na ludności polskiej na Wołyniu przez OUN-UPA, a przywódcy tych organizacji i żyjący jeszcze kombatanci stali się bohaterami narodowymi Ukrainy. Sądzimy, że celem politycznym państwa ukraińskiego jest zablokowanie wszelkich dyskusji na temat ludobójstwa na Wołyniu, dopóki żyją ostatni świadkowie ze strony polskiej i ostatni odpowiedzialni za te zbrodnie, którym można by jeszcze postawić zarzuty karne. Blokowanie ekshumacji pomordowanych ma na celu zminimalizowanie w przyszłości liczby ofiar wołyńskiego ludobójstwa, bo upływ czasu i nieobecność naocznych świadków nie pozwolą na ustalenie lokalizacji wielu wołyńskich dołów śmierci. Jednocześnie tocząca się na Ukrainie wojna nie stanowi żadnej realnej przeszkody dla ekshumacji niemieckich żołnierzy z okresu II wojny światowej.

Odważne egzekwowanie przez państwo swoich racji w polityce historycznej buduje reputację państwa poważnego, zaś zaniechanie takich działań jest świadectwem słabości. W przypadku stosunków polsko-ukraińskich sprawa uznania przez państwo ukraińskie odpowiedzialności za ludobójstwo na Wołyniu jest także testem sensowności polskiej polityki wschodniej. Niezdolność uznania przez państwo ukraińskie odpowiedzialności Ukraińców za zbrodnie na Polakach na Wołyniu wynika z budowania tożsamości ukraińskiej na antypolskiej doktrynie politycznej.

Współczesna współpraca Polski z Niemcami, pomimo różnic interesów politycznych i gospodarczych, jest możliwa w wyniku powojennej denazyfikacji Niemiec i uznania przez społeczeństwo niemieckie odpowiedzialności za niemieckie zbrodnie II wojny światowej. Nie uznajemy za możliwe budowanie przyszłości stosunków polsko-ukraińskich w oparciu o kult OUN-UPA za naszą wschodnią granicą. Bezwarunkowe wsparcie dla Ukrainy bez rezygnacji państwa ukraińskiego z kultu banderyzmu jest historycznym błędem polityki polskiej. Jakiekolwiek wsparcie dla Ukrainy: polityczne, gospodarcze czy wojskowe, powinno być uwarunkowane uznaniem przez państwo ukraińskie odpowiedzialności za ludobójstwo na Wołyniu oraz umożliwieniem pochówku ofiar.

Naszych rodaków pomordowanych na Wołyniu otaczamy pamięcią i modlitwą.

Jan Waliszewski – Akcja Narodowa, Klub imienia Romana Dmowskiego

Kamil Klimczak – Akcja Narodowa, Klub imienia Romana Dmowskiego

Arkadiusz Miksa – Akcja Narodowa, Klub imienia Romana Dmowskiego

Dariusz Antkiewicz – Bezpieczna Polska

Jan Szałowski – niezależny publicysta, Unia Polityki Realnej

Grzegorz Sztemborowski – Unia Polityki Realnej

Piotr Janiak – Rodacy Kamraci

Paweł Adamiak – Prawica RP

Adam Śmiech – Myśl Polska

Dariusz Ziemba – działacz narodowy, społecznik

Piotr Żurek – Stronnictwo Polskie

W dniu 2024.05.25 w Klubie imienia Romana Dmowskiego odbyły się wybory. Podobnie jak w poprzedniej kadencji zarządu Klubu pełnię nadal funkcję wiceprezesa.

Łódź, dnia 2024.05.20

W związku z zamiarem sprzedaży przez Urząd Miasta Łodzi działek, na których funkcjonuje obecnie targowisko przy ulicach Wodnej i Nawrot w Łodzi wyrażamy sprzeciw wobec dążeń do pozbawienia mieszkańców Śródmieścia miejsca, w którym mogą zaopatrywać się w zdrową i tanią żywność, dostarczaną przez polskich kupców. Targowisko od lat pełni ważną funkcję społeczną, stanowiąc dla mieszkańców alternatywę dla zaopatrywania się w żywność w marketach jak również będąc rynkiem zbytu dla producentów żywności. Działalność gospodarcza prowadzona w tym miejscu daje lokalnym przedsiębiorcom kilkaset miejsc pracy.

Działania władz Łodzi, prowadzone bez rzeczywistych konsultacji z zainteresowanymi – kupcami i klientami targowiska, potwierdzają obiegowa opinię o Łodzi jako „raju dla deweloperów”, gdzie władze miasta ignorują interes lokalnych społeczności. Złe zarządzane miastem, prowadzące do zwiększającego się zadłużenia Łodzi i w konsekwencji do chaotycznej wyprzedaży majątku, nie może być maskowane hasłami o rewitalizacji.

Oczekujemy od władz miasta wycofania się z zamiaru sprzedaży terenów targowiska. Ewentualna modernizacja tego terenu powinna pozostawić jego funkcjonalność na warunkach umożliwiających dalsze prowadzenie kupcom dotychczasowej działalności gospodarczej.

Jan Waliszewski – Akcja Narodowa

Marcin Makowski – Akcja Narodowa

Teresa Adamska – Centrum Rozwoju im. Eugeniusza Kwiatkowskiego

Michał Radzikowski – Klub Myśli Polskiej

Piotr Janiak – Rodacy Kamraci

Szanowni Państwo,w dniu dzisiejszym zostałem kandydatem Komitetu Wyborczego Wyborców Akcja Narodowa na urząd prezydenta Łodzi. Jestem również kandydatem do Rady Miejskiej w Łodzi w okręgu nr 6 (Śródmieście).

Przedwyborcza gorączka wchodzi w apogeum. Niejednokrotnie w Polsce wybory miały charakter wybitnie plebiscytowy, do których komitety wyborcze starały się zmobilizować swoich wyborców w każdy możliwy sposób. Chyba najsłynniejszym plebiscytem wyborczym były wybory w dniu 4 czerwca 1989 roku, ale tam wynik wyborczy był przede wszystkim manifestacją wolnościowych dążeń większości społeczeństwa.

Dzisiaj naprzeciw siebie stają dwa główne obozy, zahartowane w wieloletniej wzajemnej nienawiści, których liderzy dobrze rozumieją stawkę, o którą walczą: dla jednych jest to wyjście z długiego okresu politycznej niemożności, która wypala zawodowych polityków, dla drugich utrzymanie władzy, a być może uniknięcie politycznych i karnych rozliczeń wynikających z wydarzeń ostatnich lat.

Z wymienionych powodów kampania wyborcza jest wyjątkowo zaciekła, co widać choćby po niezwykłej ilości banerów, które kandydaci wieszają w każdym dostępnym miejscu. Warto więc przyjrzeć się skuteczności podejmowanych przez poszczególne komitety wyborcze wysiłków na rzecz osiągnięcia najlepszego wyniku wyborczego, który zapewni zwycięstwo, a w przypadku mniejszych komitetów mobilizację elektoratu na kolejne kampanie wyborcze.

Z publicystycznego punktu widzenia szczególnie ciekawe jest obserwowanie tych działań komitetów wyborczych, które z dużym prawdopodobieństwem stanowią potknięcia w kampanii wyborczej i mogą stanowić o osiągnięciu słabszego wyniku.

Recenzję takich działań wypada rozpocząć od Koalicji Obywatelskiej, która w niedzielę 1 października 2023 roku zmobilizowała swoich zwolenników tzw. Marszem Miliona Serc. Aktualne sondaże przedwyborcze sugerują, że połączone komitety wyborcze opozycji nie będą posiadać większości w przyszłym parlamencie. Wobec faktu, że głównym spoiwem opozycji jest dążenie do obalenia rządów Prawa i Sprawiedliwości, naturalnym pomysłem na 2 tygodnie przed wyborami byłoby przyciągnięcie do głosowania zniechęconych wyborców Zjednoczonej Prawicy z poprzednich wyborów. Nie da się tego jednak zrealizować wymachując na warszawskim marszu tęczowymi flagami i głosząc postulaty proaborcyjne. Oczywiście sztaby wyborcze największych partii posługują się w kampanii wyborczej wykonywanymi na zamówienie badaniami opinii publicznej, ale czy zawsze wyciągają z nich właściwe wnioski? Osobiście znam sporo osób, które są przeciwnikami rządów Prawa i Sprawiedliwości, choć w przeszłości głosowały na tę partię, jednak postulaty opozycji takie jak legalizacja aborcji czy tzw. „małżeństw” homoseksualnych wyklucza w ich przypadku możliwość głosowania na komitet opozycji posługując się logiką mniejszego zła. W szczególności sam pomysł ogłoszony w Koalicji Obywatelskiej, że warunkiem obecności na listach wyborczych tego komitetu jest deklaracja poparcia dla legalizacji aborcji, wyklucza z możliwości głosowania na tę listę osób, które deklarują się jako katolicy jak również innych osób, które powyższe pomysły traktują z obrzydzeniem.

Po kruchym lodzie (nawet o tej porze roku) stąpają również komitety wyborcze, które wybrały ścieżkę koalicyjnego komitetu wyborczego, gdyż w myśl ordynacji wyborczej muszą przekroczyć próg 8% głosów w skali kraju, aby uczestniczyć w podziale mandatów. Taki status ma dzisiaj Trzecia Droga, czyli połączone siły Polskiego Stronnictwa Ludowego i Polski 2050. W przeszłości niejednokrotnie zdarzało się, że koalicyjny komitet wyborczy stawał się przysłowiowym gwoździem do trumny w wielu przypadkach: można przypomnieć chociażby los Zjednoczonej Lewicy, która w wyborach 2015 roku nie przekroczyła progu wyborczego, osiągając wynik 7,55%.

Prawo i Sprawiedliwość mobilizuje wyborców kampanią antyimigracyjną wszechobecną w mediach publicznych. Dla wielu Polaków ta kampania medialna daje się jednak w łatwy sposób skonfrontować z rzeczywistością, w której na polskich ulicach widać dziś ogromną liczbę kolorowych, a język ukraiński stał się obok polskiego drugim językiem ulicy. Za rządów Zjednoczonej Prawicy Polska utraciła swój monoetniczny charakter i kampania antyimigracyjna przez wielu wyborców będzie odbierana jako wyraz hipokryzji.

I wreszcie pora napisać kilka słów o Konfederacji, której listy wyborcze zostały utworzone w sposób odmienny od pozostałych komitetów wyborczych. Przyglądając się listom innych liczących się w rywalizacji komitetów można zobaczyć logikę, w której listy zapełnia się przedstawicielami poszczególnych środowisk politycznych czy stowarzyszeń popierających listę. Oczekiwany jest efekt synergii, wynikający z mobilizacji każdego ze środowisk i grup wyborczych, których przedstawiciel znajduje się na liście i ten sprawdzony mechanizm na ogół przynosi korzystne wyniki w głosowaniu.

Konfederacja poszła inną drogą: z większości list w okręgach wycięci zostali wszyscy kandydaci (może lepiej powiedzieć: kandydaci na kandydatów), którzy mogliby prowadzić własną aktywność zagrażającą wynikom nominatów partyjnych z pierwszych trzech miejsc na liście. Widocznym efektem takiego sposobu doboru kandydatów jest postępujący spadek notowań Konfederacji w sondażach.

Środowiska tworzące Konfederację na ogół reprezentowały tradycję antykomunistyczną (chociażby poprzez kult żołnierzy podziemia antykomunistycznego, Marsz Niepodległości czy niegdysiejszy łódzki marsz Idzie Antykomuna) i antysystemową narrację w przestrzeni publicznej. Tym bardziej dziwi fakt, że na liście Konfederacji znalazł się kandydat, który był współpracownikiem wywiadu PRL, a w dalszej części kariery zawodowej był wiceprezydentem Łodzi, zarządzanej przez Hannę Zdanowską z PO. Tym kandydatem jest Ireneusz Jabłoński, kandydujący w okręgu 11 z Sieradza. Jak widać, z tą antysystemowością różnie bywa.

Jak widać komitety wyborcze różnie interpretują swoje interesy, choć postronni obserwatorzy wiele podejmowanych przez nie działań opisują jako działania przeciwskuteczne z punktu widzenia osiągnięcia maksymalnego wyniku wyborczego. Nie zapominajmy jednak, że z loży obserwatora na ogół lepiej widać.

Jan Waliszewski, 2023.10.01

Tekst ukazał się 79 numerze miesięcznika „Chrobry Szlak”

2022.11.11

11 listopada świętujemy jako dzień radości z polskiej niepodległości, dzień pamięci o polskich bohaterach, którzy dla niepodległości działali, walczyli i umierali. W tym dniu mówimy również o zagrożeniach niepodległości Polski współcześnie. Ten wątek dyskusji nigdy nie był bardziej aktualny po 1989 roku.

Od wielu lat sprzeciwiamy się obecności Polski w Unii Europejskiej postrzegając ją jako organizację polityczną coraz bardziej zideologizowaną w kierunku skrajnie lewicowym. Te trendy, które w roku wstąpienia Polski do Unii Europejskiej dostrzegali jedynie wprawni obserwatorzy, dzisiaj są widoczne dla każdego, kto nie patrzy na życie polityczne przez lewicowe okulary. Nie podzielamy złudzeń tych organizacji politycznych, w szczególności Prawa i Sprawiedliwości, które uważają, że w dłuższej perspektywie możliwe jest utrzymanie tożsamości Polski jako kraju katolickiego i konserwatywnego w warunkach obecności Polski w UE.

Dramatem polskiej polityki jest bieżący kierunek polityki wschodniej, zakładający bezwarunkowe wsparcie dla państwa ukraińskiego, które swoją tożsamość buduje na antypolskiej narracji historycznej, w szczególności na kulcie UPA i szeroko rozumianego banderyzmu. W imię budowania kordonu sanitarnego wokół Rosji obóz rządzący cały czas wzmacnia państwo ukraińskie, rezygnując z egzekwowania polskiego interesu narodowego, jakim jest sprzeciw wobec antypolskiego charakteru ukraińskiego nacjonalizmu.

Konsekwencją polityki państwa polskiego wobec wojny rosyjsko-ukraińskiej jest masowa akcji przesiedleńcza Ukraińców na terytorium III RP, której skutkiem jest utrata narodowego charakteru państwa polskiego i ukrainizacja polskiego życia publicznego, w którym Polacy przestają być gospodarzami swojego państwa.

Nie zgadzamy się z poglądem, w którym jedynym miernikiem polskiego patriotyzmu jest antyrosyjskość deklarowana w ekstremalnej postaci, wyłączająca zdolność myślenia o jakichkolwiek innych uwarunkowaniach geopolitycznych Polski. Przypominamy, że konsekwencją nadmiernego skoncentrowania klasy politycznej II RP na zagrożeniach z kierunku wschodniego stało się niedocenienie zagrożenia ze strony Niemiec z tragicznymi konsekwencjami we wrześniu 1939 roku.

Poszukiwanie alternatywnych sojuszy wojskowych i politycznych nie powinno prowadzić do nadmiernego uzależniania się od zagranicznych partnerów. Obecny stan stosunków polsko-amerykańskich oznacza realną możliwość uzyskania przez Polskę statusu neokolonialnego wobec USA w niedalekiej przyszłości.

Debata o zagrożeniach polskiej niepodległości w mediach publicznych powinna obejmować również przytoczone zagadnienia, nie stanowiąc przedmiotu nieformalnej cenzury politycznej.

Jan Waliszewski – Klub imienia Romana Dmowskiego, Akcja Narodowa

Kamil Klimczak – Klub imienia Romana Dmowskiego

Mirosław Orzechowski – Klub imienia Romana Dmowskiego

Arkadiusz Miksa – Klub imienia Romana Dmowskiego

Marcin Makowski – Klub imienia Romana Dmowskiego, Akcja Narodowa

Jarosław Rokita – Stowarzyszenie Pamięci Narodowych Sił Zbrojnych

Dziś upływa 100 rocznica Marszu na Rzym, stanowiącego początek budowy włoskiego państwa faszystowskiego – wydarzenia doniosłego dla historii politycznej XX wieku. Marsz na Rzym oddziaływał na emocje i wyobraźnię wielu działaczy politycznych w różnych krajach, ale w sensie zupełnie innym niż odbieramy ten fakt po II wojnie światowej. Jeżeli radykalni działacze polityczni różnych ruchów (zarówno nacjonalistycznych jak i lewicowych) fascynowali się włoskim faszyzmem, to fascynacje te dotyczyły głównie kultu czynu, siły czy szerzej pojętej sprawczości, w mniejszym stopniu doktryny, która w faszyzmie pozostawała w stanie niedookreślonym. Współcześnie określenie faszyzm jest przede wszystkim obelgą szeroko stosowaną względem przeciwników politycznych w oderwaniu od jakichkolwiek jego cech. Powszechne jest również utożsamianie faszyzmu z niemieckim narodowym socjalizmem i stosowanie obydwu pojęć wymiennie jako wspomnianych inwektyw w życiu politycznym. Tymczasem obydwa systemy, chociaż pozostawały w tym samym bloku politycznym i ostatecznie rozpadły się w wyniku II wojny światowej, były bardzo odmienne zarówno w doktrynie jak i praktyce działania. Nie wchodząc w rozważania natury historycznej czy politologicznej, choćby dlatego, że istnieje wiele kompetentnych źródeł, warto aby każdy z sympatyków radykalnej prawicy posiadał w miarę ugruntowaną wiedzę, aby nie pozwolić sobie jeździć po głowie lewicowym aktywistom.